vrijdag 7 mei 2010

Okee, vandaag is het jullie beurt

Het zit zo, telkens als ik aan de computer zit komen mijn trouwe viervoeters bij me zitten. Een zit altijd bij mijn voeten en de ander heeft zich een plekje gezocht op de open trap zodat hij met zijn neus ook vlakbij de computer zit. (mijn computertafel staat nl. onder een open trap). Dan gaan ze wat zielige geluiden liggen maken, waarschijnlijk willen ze dat ik ook over hen op het blog vertel. Nummer drie ligt op afstand zo hard te snurken, dat je zeker niet vergeet dat zij er ook nog bij hoort.
Een stukje geschiedenis. Naast mijn hobby handwerken vooral patchwork, heb ik nog een tweede hobby nl. dieren, vooral honden. Een is afkomstig van mijn moeders genen, een kleermakersfamilie, en de ander van mijn vader, afkomstig van een boerenbedrijf. Mijn wens was altijd al een hond, maar mijn moeder hield daar niet zo van, wel op afstand maar niet te kort bij. Toen we na ons huwelijk van een flat naar een woning gingen kon die wens eindelijk vervuld worden en kregen we een cocker spaniel. Een lieve hond, maar de kinderen bleken allergisch en toen die na negen jaar stierf besloten we maar geen hond meer te nemen. De kinderen vonden het ook heel erg. Na enkele jaren begon dit weer opnieuw. Ze hadden een Engelse bulldog gezien. Zouden we de gok nog eens wagen. We hadden nu overal gladde vloeren en dit was een kortharige.
Nou en dan ga je puppies kijken en die zijn zoooooo leuk. In no time hadden we een Engelse bulldog. En het ging goed met de allergieen. Ze wilden er alles over weten en gingen boeken lenen in de bieb. Nu stond er toch zo`n koppel op een omslag. Een Engelse met een Franse. En binnen een jaar hadden we er een Franse bij. We lieten ze ook op shows zien, ze waren zo leuk...... en daar zagen we een mops. En om een lang verhaal kort te maken die kwam er ook nog bij.
Met deze mops hebben we een nestje gehad, gewoon eens voor een keer. We hadden de hulp van de fokster die de reu had en van mijn neef die dierenarts is. Een geweldige belevenis. De hele familie heeft erbij gewaakt de eerste week. Onze mops was nogal flink en dan die kleine puppies, een was slechts een ons.
Maar goed, na al die weken kun je ze bijna niet meer afstaan en je raadt het al, nummer vier bleef bij ons.
Dit is ze, onze Senna. Dit is ons prinsesje, helemaal verwend en toch zo lief. Dit bord vonden we in Berlijn en dat moesten we dus wel meenemen.
Als we bee hebben zit ze bij ons op een stoel. Nou, nou zullen jullie wel denken, maar dat is zo gekomen. Mopsen zijn nogal hebberig wat eten aangaat en ze zit voortdurend bij mij of iemand anders bij de voet. Nou raakte bij mij tijdens een bee, een mevrouw haar naald en draad kwijt. Nergens meer te vinden. Die had ze dus op. Dat was me een gedoe. Echo`s, foto`s, peperkoek en angst. Laat ze deze nu na enkele dagen gewoon uitpoepen met de draad nog in de naald. Dat mag me dus nooit meer gebeuren, dus zit ze nu voortaan op een stoel. Daar durft ze niet vanaf en ondertussen is ze er al goed aan gewend.
De andere drie honden moesten we in twee jaar tijd missen. Dat was triest voor Senna. `s Nachts zat ze zo zielig op de trap te piepen, dat we toch maar naar een vriendinnetje zijn gaan zoeken. We dachten aan een herplaatste Franse bulldog, maar het werd Sophietje een Engelse bulldog van zo`n dertig kilo. Daar  moeten we nog een plaatje van downloaden, die kan ik dus nog niet laten zien.
Een geweldig leuk stel, die grote bulldog met het kleine mopsje. Sophie kwam van onze fokster en mocht haar laatste jaren slijten in een gezellig maar wat rustiger omgeving. Wij wonen kort bij het bos, dus dat kwam meer als goed. Nu had deze fokster na een jaar een nestje met een dove Franse bulldog. Ze vroeg ons of het niets voor ons was om hem in het roedel te laten opgroeien, zodat hij veel automatisch van de anderen zou overnemen. Dat was even slikken, zo op zondagmorgen voor het ontbijt. Waar gaan we nu weer aan beginnen. Maar laat ik jullie vertellen, we hebben het gedaan en het is geweldig. Hij luistert beter als sommige horende honden. Hier is hij. Ivo heet hij. Een boefje,dat af en toe wel achter zijn vrouwtjes aanzit. Maar nu na een jaar moet ik zeggen, ik heb er geen spijt van. Hij let goed op wat je wil en luistert op tekens.
Ik geloof dat ze nu vinden dat ik wel genoeg heb geschreven, want ze zijn allebei op mijn schoot gekropen, waardoor typen wat moeizaam gaat.
Een fijn weekend allemaal.
Groetjes Marianne

4 opmerkingen:

  1. Hoewel ik de honden natuurlijk ken, is het toch leuk om hun hele verhaal nog eens te lezen. Ik kan me Ivo goed voorstellen met zijn snuit door de trap. Hij weet in ieder geval hoe hij aandacht moet vragen, hahaha.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat leuk dat verhaal over jullie houden en ja Senna is echt een schatje.
    Dat quiltje van gisteren ken ik niet, toch. Laat het de volgende keer bij jou nog eens zien. Ben benieuwd.
    Groeten. Mariet.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een heerlijk verhaal en leuke foto's, Marianne! Heb je de foto's nu zelf ge-upload, of toch Marie-Jose??

    Fijn weekend!
    Marion

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Langzaam aan met hulp begint het te lukken met de foto`s. De aanhouder wint zullen we maar zeggen. Groetjes Marianne

    BeantwoordenVerwijderen