avondje lachen was succes

Van onze zoon kregen we kaartjes voor de voorstelling van Paul voor zijn 50e verjaardag-theatervoorstelling. Onze zoon vond dat een avondje lachen ons wel goed zou doen. We waren de laatste jaren toen Paul wat rustiger werd, fan van zijn T.V. shows geworden.En nu hij naar het zuiden kwam vond zoonlief het een leuk idee dat we Paul eens life gingen ontmoeten. En inderdaad het was een mooie voorstelling, grappen en ernst wisselden elkaar af. Het avondje was erg geslaagd.

Maar Paul heeft tevens een boek over zijn 50 jaar geschreven, met daarin voor hem belangrijke recepten met herinneringen en daar wil hij ons allemaal van laten proeven. Dus dat hebben we vandaag natuurlijk gelijk in praktijk gebracht. We hebben de hannibalburgers gemaakt. Niet iets voor de slanke lijn, maar lekker!!!! Ja, Paul weet wel wat lekker is. In  het boek staan 50 recepten, dus dat is nog even nagenieten van het avondje uit. En ja, ik heb daar ook nog een hele tijd in een flinke meute gestaan om het eigenhandig door Paul te laten tekenen. We hebben ons nog even afgevraagd welke naam erin moest staan, omdat mijn man tegenwoordig de kok is, maar namens Paul, maakt hij het nu voor mij en vond hij dat mijn naam erin moest. Dat was ook erg leuk al die korte gesprekjes rondom de tafel en Paul nam voor iedereen ruim te tijd. Heel aardig en belangstellend naar de mensen.

Fijne avond nog en groetjes van Marianne

even tussendoor

Ja, tussen het quilten en het lezen van het laatste deel van de aardkinderen even dit boek van Renate Dorrestein. Wat hebben we er als quilters mee gemeen, de passie voor het quilten. De hoofdpersoon in het boek heeft nl. ook een passie voor quilten. Niet om de eer van de resultaten maar gewoon omdat ze het heerlijk vindt met stoffen en kleuren bezig te zijn en te ontwerpen.Mijn D.H. had het voor mij meegenomen uit de bieb en ik heb het daarna in een ruk uitgelezen. Heel mooi tevens beschreven hoe mensen na jaren ineens in een conflictsituatie terecht kunnen komen en hoe daarbij het gevoel van elk apart wordt beschreven. Heel bijzonder, want wat weten wij nou ook bij een conflict hoe de ander zich voelt. Ieder ervaart het op zijn eigen manier en dan is tot slot praten de allerbeste oplossing en een groot hart om diegene in dit geval de echtgenoot te vergeven voor de grove, ten onrechte beledigingen. Een mooi beschreven boek over situaties waar we allemaal in het dagelijks leven wel eens mee te maken krijgen.

Vanavond hebben we een avondje lachen van onze zoon cadeau gekregen, maar daar zal ik het een andere keer over hebben.

Geniet van het heerlijke zonnetje en tot een volgende keer

Groetjes Marianne

mijn vorderingen

Veel heb ik eigenlijk niet te melden. Alleen de vorderingen van mijn oude flannelquilt. Zoals hij hier ligt gaat hij worden. Langs de buitenkant komt dan nog een strook van het blauw dat ook in de rand gebruikt is. De breedte zit er nu in. Ik denk dat hij vierkant wordt, dus heb ik nog vier rijen te gaan. De flannelstof is wat moeilijker te verwerken, hij rafelt nogal en is een stuk meer rekbaar. Elke dag probeer ik een blokje te maken en dat is me toch redelijk goed gelukt. Maar met dit heerlijke lenteweer zijn er nog zoveel andere leuke dingen om buiten te ondernemen dat ik niet weet of het nog gaat lukken. Maar ik moet zeggen ik heb er wel zin in.

Nog en fijne zonnige dag allemaal en groetjes van Marianne

Rozendorp Lottum

Voilà, hier  mijn rozentuintje. Waar dan???? zullen jullie zeggen. Nou, daarvoor dan een close-up van de roosjes.

Hèhè, meer is het nu echt nog niet. Maar dat moet nu spoedig komen volgens de experts.

Vorig jaar heb ik al een gedeelte van het tuintje met prachtige rozen uit Lottum aangeplant. Voor de helft stonden er nog struiken. Maar de rozen hebben zo mooi gebloeid dat we besloten om het hele tuintje aan te passen. En nu is de aanplanttijd voor rozen, ten minste uit de volle grond. Gisteren hebben we dan ook  weer een uitje Lottum ondernomen. Dit keer waren er op verschillende tijden snoeidemonstraties gepland. Daar heb ik nog erg veel van kunnen leren. Ik kreeg ook zomaar een snoeischaar in handen geduwd en mocht  het zelf eens uitproberen.Wow, wat spannend met alle ogen erop gericht. Meestal zijn de mensen te bang om te knippen. Maar het schijnt dat je ze flink terug moet knippen. Vandaar dat jullie nu zowat een leeg tuintje zien.  Elke dag nu maar kijken wat er gaat gebeuren, want bij goed weer zouden ze in drie weken een flinke groei doormaken.De uitleg nam wel zo`n 1,5 uur in beslag, een zeer duidelijke uitleg en demonstratie waar ik veel van kon leren. Zelfs hoe je moet knippen met de snoeischaar, (op de platte bek!!!). Ik ga daar nu eens extra op letten. We hadden het wel een beetje koud gekregen, maar dat was het echt wel waard. Gelukkig bleef het droog, want zo`n demonstratie is toch het duidelijkste als het ook in praktijk getoond kan worden.Niets volgens het boekje maar alles van de echte rozendeskundige.

 Ik weet niet of jullie al eens in het Rozendorp Lottum zijn geweest, maar als de rozen bloeien is het echt de moeite waard voor een uitstapje.Het is er dan zo mooi!!! Ook zijn er prachtige fietstochten langs de rozen, voor wie de fiets mee kan nemen.

In maart als het niet te nat is beginnen bij mij de tuinkriebels Ik wil naar buiten om  de tuin om te spitten. Heerlijk werkje, al wordt het nu wel wat zwaarder op deze leeftijd. Maar ik doe gewoon een beetje minder per dag. Alles wordt dan zo mooi en de jonge frisse plantjes komen dan weer overal tevoorschijn. De voortuin was een makkie dit jaar, maar achter hebben we ietsje meer werk.  De patchworkjes zullen dan wat minder aan bod komen, maar zodra dan het buiten zit weer komt, is mijn tuintje klaar en kan ik met de lapjes buiten  heerlijk van de bloemetjes genieten.

P.S. ergens las ik iets over bloggerregels. Het moet toch niet te gek worden, alles wordt aan regels gelegd. Ik vind als je de regels van fatsoen toepast die in het dagelijks leven gelden, dat dit voldoende is, en voor de rest vrijheid blijheid.Aan de lezer is het dan wat hij lezen wil of niet en waar hij een reactie op wil geven. Dat is tenminste mijn idee ervan.

Fijne zondag allemaal en groetjes van Marianne

mijn UFO`s zijn al herinneringen

Ja, gisteren kwam deze zak uit mijn kastje rollen. Helemaal vol met stofjes. En een tijdschrift uit 2000.  In de vlaaidoos zaten al een aantal blokjes, helemaal klaar en mooi gestreken. Ze moeten al minstens dus 12 jaar oud zijn. Een tijd dat de kinderen nog studeerden en allemaal thuis woonden. We woonden in een klein dorpje in Limburg.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              De kinderen hadden toendertijd een krantenwijkje om wat extra zakcentjes te verdienen en toen ze later ook nog in supermarkten gingen werken werd er geregeld een beroep op mams gedaan om hun wijkje te lopen.Ik vond dat trouwens heel leuk om te doen, erg ontspannend, en in zo`n dorpje waar de kinderen opgegroeid zijn ken je dan iedereen en werd er overal een klein praatje gemaakt. Niet te lang want dan was het donker voor alles bezorgd was. Een herinnering aan een heel erg mooie tijd,dus.

Ze gaven me dan ook een deel van de opbrengst en telkens werd dit omgezet in stofjes. We hadden in die beginjaren nog niet zoveel stoffen en er werd maar verzameld. Nu zeg ik wel eens ik heb genoeg, maar af en toe kan ik het toch niet laten om weer een mooie serie erbij te kopen. Ze zijn zo mooi al die nieuwe series.

 Maar goed, dit was een zak vol met flannels. Ineens was dat erg in, in de patchworkwereld. Overal verschenen ze, in Brielle waar we af en toe een uitstapje naar maakten, bij Marij onze eigen patchworkwinkel, bij Machemer in Duitsland, bij het Galicohuis in Belgie, en ga zo maar door overal kwam je ze tegen en ik heb overal verzameld. De ruitjes en streepjes althans, je had ze ook met bloemen en later kwamen wat modernere kleurtjes. En met deze quilt ben ik toen gestart. En niet omdat ik hem niet mooi vond, maar omdat er steeds iets anders komt wat mijn aandacht trekt is hij in een kastje beland. Of hij het wachten nu moe was, ik weet het niet, maar gisteren  rolde hij ineens naar buiten, nou ja, de kastjes worden ook wel overvol.En jammer genoeg is er niet voldoende plaats om er nog een naast te zetten.haha. Kijk eens riep ik tegen D.H. terwijl ik de zak in de lucht hield,als je eens wist hoeveel folders ik hiervoor gebracht heb.

s`Avonds heb ik toch maar eens een paar blokjes aan elkaar gezet. We worden nu een dagje ouder en zo`n lekker warme flannelquilt zou heel goed van pas komen. Aan de rand wordt het geheel nog afgewerkt met blauwe stof. Zelfs de achterkantstof zit er al bij. Zoals hij hier gefotografeerd is, zo wordt hij ook. Ik vond het een leuk effect hoe de blokken hier verwerkt worden. Als de blokken klaar zijn lijkt het of de ster gedraaid ligt. Kijk maar in de doos. Het is een beetje puzzelen hoe ze aan elkaar gezet moeten worden en vooral herkennningstreepjes zijn erg belangrijk.

Dit is een beginnnetje van mijn bloemenkrans, een idee van Ans Schipper. Elke dag maak ik een nieuw bloemetje. Het worden niet allemaal hele bloemen, ook stukjes en stukjes groen en bruin, het lijkt net echt als hij klaar is, tenminste het voobeeld in de winkel wel.

 Ook buiten komen heel spaarzaam de bloemetjes tevoorschijn. Heerlijk het voorjaar komt eraan. Ik zag alweer de eerste speenkruitjes en dan roep ik steeds: Het speenkruid bloeit!!!Weliswaar heel voorzichtig. Sommige hebben wat meer durf en hebben zich al helemaal opengevouwen en anderen staan heel voorzichtig een beetje open, maar durven nog niet helemaal. In mijn tuin bloeit ook alweer wat longkruid. Ligt aan de plek waar ze staan.

En dat het bijna weer Pasen is, de hazen zijn in ieder geval al in de buurt. Vanmorgen speelden ze samen in de wei. Misschien waren het ook wel konijnen haha.Nu nog de eitjes, maar dat is nog wat vroeg, daar moeten we nog even geduld mee hebben.

Fijne dag allemaal en groetjes van Marianne

topje af

Allereerst ook namens het Sophietje bedankt voor het medeleven. Met haar pootje gaat het een klein beetje beter dankzij de pijnstillers. Ze is iets actiever geworden. Als ze nu moet ondersteunen omdat ze anders op drie poten omvalt doet het in elk geval geen pijn.Aan de reacties dacht ik dat jullie meenden dat ik boos was, nou ja, dat in elk geval niet, een beetje teleurgesteld eigenlijk. Om mij boos te maken moet er heel wat meer gebeuren hoor. Maar die appelkanjers, ik vraag me nu nog steeds af wat zou het zijn???? Maar gisteren heeft D.H. het al goed gemaakt door te trakteren op echte Limburgse abrikozenvlaai, we hadden nl. een klein feestje, want we hadden het 39 jaar aan. Die dag laten we nooit ongemerkt voorbij gaan, daar staan we altijd even bij stil.
Maar daar wilde ik het vandaag eigenlijk niet over hebben. Ik heb nl. weer een top af, hij moet nog gequilt worden, maar moet daarvoor op zijn beurt wachten, eerlijk is eerlijk.Er zijn er die al zolang liggen te wachten. Momenteel is de vogeltjesquilt aan de beurt. Ik noem hem vrij als een vogel.Free like a bird. Dit is nu ook onze lijfspreuk geworden. Geen verplichtingen, lekker doen waar we zin in hebben.

De blokken zijn panels, maar ik vond die toendertijd en nu ook nog, mooi en heb er een quilt van gemaakt.Het is dan misschien wel een luie wijvenquilt, maar wel leuk om te doen. Om de mooie motiefjes van de vogelprint quilten, geen naadjes, geen lijntjes tekenen en een leuk bollig resultaat.Ik ga hem op mijn patchworkkamer hangen. Hier heb ik een aantal oude herinneringen opgeruimd en is weer plek voor iets nieuws. Ook heb ik oude UFO`s weggedaan. In januari heb ik nogal wat schepen verbrand figuurlijk en letterlijk, we hebben nl. een houtkachel en daar past heel wat in. 

Dit is dan de top van het creusetje. De rand was een heel karwei, steeds diezelfde blokken, maar het is gelukt. Nu ga ik een bijpassende quilt ontwerpen voor het handdoekrekje waar de tekst Kiss the cook in geprogrammeerd wordt. Maar ja, ondertussen ben ik ook nog met het nieuwe idee uit de winkel in Woudrichem aan de slag gegaan. Een bloemenkrans gaat dat worden. Toch  weer met de one-flower en stoffen uit de oude UFO`s. Ach ja, zo blijven we leuk bezig.

En dan tussendoor nog een eitje breien. De haas heb ik ook af, maar die vind ik niet zo mooi, daarom laat die niet zien haha. Ik heb hem bruin gebreid en je ziet de vulling erdoor. Ik had gelijk al bestellingen om meerdere te breien  maar dat is niet zo mijn ding met vier naalden en twaalf steken voor die spillebenen. De eitjes zijn leuker, maar de kerstballen vond ik het allerleukste. Je moet zoveel kleurtjes hebben voor de verschillende eitjes.
Gisteren was de tafel helemaal leeg, eindelijk helemaal opgeruimd hèhè, maar vandaag..........jullie raden het al hij ligt ineens weer helemaal vol met nieuwe werkjes.
Fijne avond en groetjes van Marianne

`t Sophietje was niet welkom

Omdat het Sophietje al een tijdje op drie poten liep en we er maar niet achter konden komen waar dat aan lag hebben we een afspraak bij de bullenspecialist in Sleeuwijk gemaakt. Nu ligt dat heel kort in de buurt van Woudrichem en dachten we er gelijk  een leuk uitstapje van te maken. Voor ons is dat enkel zo`n 160 km rijden. In Woudrichem ligt de winkel Schering en inslag en na het herhaaldelijk lezen in het quiltnieuws wilde ik die wel eens bezoeken. Het trof want we hadden een afspraak na de middag en de winkel was open op die dag. Hiep hoy!!

Nou en ik las steeds van appelkanjers, heerlijke koffie, mooi uitzicht en 3000 stofjes en vooral van gastvrijheid. Dat leek me wel een omweggetje waard. Maar wat viel dat nou tegen, het Sophietje was niet welkom, de allerliefste bulldog van Nederland, wat zeg ik van heel de wereld, was niet welkom. Kort aangelijnd mocht zij bij hoge uitzondering even bij mijn man onder een stoel liggen. Ze is tien jaar oud, blaft niet, komt hoogsten voor een aai over haar bol en kan nog maar op drie poten staan en amper lopen. Na een tijdje vond de verkoopster dat ook eigenlijk wel. En dat ze niet van dieren houdt was het ook niet want een poes lag notabene in een quiltring op standaard te slapen. Nadat ik wat spulletjes had aangeschaft, waren de appelkanjers aan de beurt, daar had ik me de hele reis al op verheugd, dat begrijpen jullie wel. En dan dat heerlijke uitzicht na enkele uurtjes over de autoweg racen,( nou ja, we deden rustig aan) Maar dat ging niet door hoor, dat was teveel gastvrijheid, een hond onder een tafeltje in het restaurant dat konden we wel vergeten en toiletten waren dus ook niet bereikbaar. Wat viel dat tegen zeg, wat waren we teleurgesteld..Maar niet lang getreurd, ik had wat spulletjes, een leuk nieuw idee voor weer een project en dat uitzicht hebben we toen zelf gezocht door over een prachtige dijk richting Sleeuwijk te rijden Hier staat de koffie altijd klaar en zijn de toiletten  bereikbaar. Het Sophietje werd hier eens grondig gefotografeerd, geen naaldjes in de voetjes, waar ik steeds bang voor was met al mijn  patchworkjes, maar wat erger was een versleten pootje, waar niets meer aan te doen is. Een zenuw is vast komen zitten vanuit het  schoudergewricht en is afgestorven, waardoor  het pootje verlamd is, verder is er veel artrose in schouder en ellebooggewricht. Wat jammer voor het lieve Sophietje, maar met pijnstillers en veel aandacht door haar af en toe eens over het bolletje te aaien kan ze het nog wel een tijdje bij ons uithouden. Ze mag dan achter op het grasveldje, maar kan niet meer mee naar het bos.En die appelkanjers, die heb ik nog te goed.

Fijne avond nog en groetjes van Marianne